Жылі дзед і баба. Вось паставілі яны стобачку, дзед і кажа:

- Хто пахваліць маю стобачку, таму дам каляду.

А ў гэты час па двару хадзіў воўк пад вокнамі і пачуў, што дзед кажа.

- Хароша, хароша дзедава стобачка, дай дзедка каляду.

Дзед злез з печы, даў яму авечачку. Воўк схапіў авечачку, закінуў на плечы і панёс ў лес, палажыў яе на пянёк, і пайшоў зноў да дзеда.

- Хароша, хароша дзедава стобачка, дай дзедка каляду.

Дзед зноў злез з печы, даў яму авечачку. Воўк схапіў авечачку, закінуў на плечы і панёс ў лес, палажыў яе на пянёк, і пайшоў зноў да дзеда.

- Хароша, хароша дзедава стобачка, дай дзедка каляду.

Няма чаго дзеду даць за пахвалу стобачкі. Дзед ляжаў на печы ад сцяны, а баба з краю, дак дзед піхель бабу з печы воўку. Воўк схапіў бабу за спадніцу, закінуў на плечы і панёс яе ў лес. Пасадзіў яе на пянёк, а сам сеў есці авечачкі. Бабка сядзіць на пяньку і прыгаварвае:

- Вышай, вышай пянёчак, каб не дастаў ваўчочак.

Воўк пачуў, што бабка нешта бубніць:

- Што ты, бабка, кажаш?

А бабка адказвае:

- Еш воўк авечачкі, дый мяне з’ясі.

- Добра, бабка, з’ем.

Бабка зноў прыгаварвае:

- Вышай, вышай пянёчак, каб не дастаў ваўчочак.

З’еў воўк авечачкі, “падняў” вочы, а пянёк вырас і бабка сядзіць высока, што не дастаць яе. Пачаў грызці воўк гэты пянёк. Грыз-грыз – зламаў зубы. Ён і кажа:

- Сядзі бабка на пяньку, а я пайду да каваля зубы патачу, - і пабег.

А бабка зноў стала прыгаварваць:

- Ніжай, ніжай пянёчак, каб не з’еў ваўчочак.

Пянёчак знізіўся трошкі. Бабка зноў прыгаварвае:

- Ніжай, ніжай пянёчак, каб не з’еў ваўчочак.

Пянёк стаў нізенькі, бабка скочыла з пянька і пабегла па сцежачцы ў лес. Ці доўга бегла, ці далёка забегла, бачыць: сярод лесу стаіць хатка на курынай лапцы.
А ў той хатцы, відаць, жылі козлікі.

Яна забегла ў тую хатку, а там сыры ды масла. Бабка наелася сыра да масла і залезла падпечак, схавалася. Прыходзяць козлікі з пашы, бачаць хтосьці паеў іх сыры да масла. Сталі яны шукаць таго, хто ўсё гэта паеў, знайшлі бабку падпечкам.

Крычаць козлікі:

- Вылазь, бабка, з падпечку, мы цябе біць будзем, што ты паела нашыя сыры да масла!

Стала бабка прасіцца:

- Козлікі мае даражэнькія, мае залаценькія, не біце мяне, не карайце мяне, я буду жыць з вамі і дапамагаць у рабоце, біць сыры да масла.

Козлікі згадзіліся. І так бабка стала жыць з козлікамі.

Вось захацелася бабцы дзеда адведаць: “Як ён там пажывае без мяне?”

Набрала сыроў да масла і пайшла праведаць дзеда. Прыходзіць яна і бачыць, ляжыць дзед на печы разявіўшы рот – памірае.

Бабка кідзяк ляпешачку сыра дзеду ў рот. Так дзед цяп–цяп і з’еў сыр.

Дзед падумаў, што гэта варона сярнула, дай просіць:

- Варона, варонка, “сярні” яшчэ раз мне ў рот.

Бабка зноў кінула ляпешачку сыра дзеду ў рот. Дзед з’еў і яшчэ просіць:

- Варона, варонка, “сярні” яшчэ раз мне ў рот.

А бабка і адказвае:

- А трасцы табе, дзедку. Ты ж мяне спіхнуў з печы ваўку на з’яданне. Я буду з козачкамі жыць, а ты памірай, калі не жалеў мяне.

Запісана са слоў Шуст Еўгеніі, жыхаркі в. Балашэвічы.
Запіс бібліятэкара Балашэвіцкай сельскай бібліятэкі Шуст Анны Іванаўны. "Край Магілёўскі"

Цэтлікі (тэгі)

Kryscina, 29.12.11 16:59
Рэд. Kryscina, 30.12.11 11:08

Адзнакі: 0.00/5.00 [0]

Няма каментараў да гэтага артыкула

Перайсці:

У артыкулах захаваны правапіс аўтара. Тэксты выкладзеныя ў азнаямленчых мэтах. Калі знаходжанне пэўнага тэксту ў нашай бібліятэцы парушае Вашыя аўтарскія правы - калі ласка, паведамце пра гэта па адрасе dzietki@gmail.com і мы тэрмінова прыбяром тэкст з сайту.
© "Нашыя дзеткі", 2006-2010. Усе правы абароненыя. Выкарыстанне матэрыялаў у камерцыйных мэтах ЗАБАРОНЕНАЕ. Пры некамерцыйным выкарыстанні матэрыялаў спасылка на сайт "Нашыя дзеткі" абавязковая.
Па ўсіх пытаннях лістуйце нам!